Lista zawodowych mistrzów świata wagi średniej w boksie

Waga średnia jest jedną z 8 klasycznych kategorii boksu zawodowego. Została wprowadzona w latach 50. XIX w. dla pięściarzy o wadze 140-166 funtów. W roku 1889 Amateur Boxing Association of England Ltd (ABA) określił jej limit na 158 funtów a w 1909 Londyński National Sporting Club na 160 funtów. Obecnie wynosi 72,6 kg (160 funtów).

Pierwszym powszechnie uznawanym mistrzem świata był Irlandczyk Jack (Nonpareil) Dempsey, od roku 1890 bezdyskusyjnie[1]. Do roku 1986 praktycznie był jeden powszechnie uznawany mistrz świata. Po powstaniu nowych organizacji boksu zawodowego, każda uznaje swoich mistrzów świata i prowadzi własne listy bokserów ubiegających się o tytuł. Poniżej zestawiono mistrzów świata powszechnie uznanych oraz czterech podstawowych organizacji boksu zawodowego:

- World Boxing Association (WBA) powstała w roku 1962 na bazie istniejącej od 1921 roku National Boxing Association (NBA),

- World Boxing Council (WBC) założona w roku 1963,

- International Boxing Federation (IBF) założona w 1983,

- World Boxing Organization (WBO) założona w roku 1988.

Zdobycie
tytułu 		Utrata
tytułu 		Mistrz Organizacja Obrona
tytułu
18 lutego 1890 14 stycznia 1891 Jack (Nonpareil) Dempsey  Irlandia Uniwersalny 4
14 stycznia 1891 26 września 1894 Bob Fitzsimmons  Wielka Brytania Uniwersalny 1

Fitzsimmons zrezygnował z tytułu przechodząc do wagi ciężkiej.

26 grudnia 1896 17 grudnia 1897 Kid McCoy  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0

McCoy zrezygnował z tytułu przechodząc do wagi ciężkiej.

24 października
1898 		5 grudnia 1906 Tommy Ryan  Stany Zjednoczone Uniwersalny 7

Ryan zrezygnował z tytułu ogłaszając zakończenie kariery (po niedługim czasie wrócił na ring).

2 września 1907 7 września 1908 Stanley Ketchel  Stany Zjednoczone Uniwersalny 1
7 września 1908 26 listopada 1908 Billy Papke  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
26 listopada 1908 15 października 1910 Stanley Ketchel  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0

Ketchel 15 października 1910 został zamordowany na ranczo w Conway.

22 lutego 1912 11 października
1913 		Frank Klaus  Stany Zjednoczone Uniwersalny 2
11 października
1913 		7 kwietnia 1914 George Chip  Stany Zjednoczone Uniwersalny 5
7 kwietnia 1914 14 listopada 1917 Al McCoy  Stany Zjednoczone Uniwersalny 1/6
14 listopada 1917 6 maja 1920 Mike O’Dowd  Stany Zjednoczone Uniwersalny 8
6 maja 1920 31 sierpnia 1923 Johnny Wilson  Stany Zjednoczone Uniwersalny 4
31 sierpnia 1923 26 lutego 1926 Harry Greb  Stany Zjednoczone Uniwersalny 5
26 lutego 1926 3 grudnia 1926 Tiger Flowers  Stany Zjednoczone Uniwersalny 1
3 grudnia 1926 1931 Mickey Walker  Stany Zjednoczone Uniwersalny 4

Walker zrezygnował z tytułu przechodząc do wyższej kategorii[2].

25 stycznia 1932 11 czerwca 1932 Gorilla Jones  Stany Zjednoczone NBA 1
11 czerwca 1932 4 lipca 1932 Marcel Thil  Francja NBA 1

Thil po udanej obronie zrezygnował z tytułu NBA pozostając do 1937 mistrzem organizacji IBU[3].

30 października
1933 		11 września 1934 Vince Dundee  Stany Zjednoczone Uniwersalny 2
11 września 1934 19 września 1935 Teddy Yarosz  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
19 września 1935 11 lipca 1936 Babe Risko  Stany Zjednoczone Uniwersalny 1
11 lipca 1936 26 lipca 1938 Freddie Steele  Stany Zjednoczone Uniwersalny 5
26 lipca 1938 1 listopada 1938 Al Hostak  Stany Zjednoczone NBA 0
1 listopada 1938 27 czerwca 1939 Solly Krieger  Stany Zjednoczone NBA 0
27 czerwca 1939 19 lipca 1940 Al Hostak  Stany Zjednoczone NBA 1
19 lipca 1940 28 listopada 1941 Tony Zale  Stany Zjednoczone NBA 1
28 listopada 1941 16 lipca 1947 Tony Zale  Stany Zjednoczone Uniwersalny 3
16 lipca 1947 10 czerwca 1948 Rocky Graziano  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
10 czerwca 1948 21 września 1948 Tony Zale  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
21 września 1948 16 czerwca 1949 Marcel Cerdan  Francja Uniwersalny 0
16 czerwca 1949 14 lutego 1951 Jake LaMotta  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
14 lutego 1951 10 lipca 1951 Sugar Ray Robinson  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
10 lipca 1951 12 września 1951 Randy Turpin  Wielka Brytania Uniwersalny 0
12 września 1951 grudzień 1952 Sugar Ray Robinson  Stany Zjednoczone Uniwersalny 2

Sugar Ray Robinson po porażce z Joey Maxim o tytuł w wadze półciężkiej ogłosił zakończenie kariery. Zdecydował się powrócić do boksu w 1954[4].

21 października
1953 		9 grudnia 1955 Bobo Olson  Stany Zjednoczone Uniwersalny 3
9 grudnia 1955 2 stycznia 1957 Sugar Ray Robinson  Stany Zjednoczone Uniwersalny 1
2 stycznia 1957 1 maja 1957 Gene Fullmer  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
1 maja 1957 23 września 1957 Sugar Ray Robinson  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
23 września 1957 25 marca 1958 Carmen Basilio  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
25 marca 1958 22 stycznia 1960 Sugar Ray Robinson  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
22 stycznia 1960 11 lipca 1961 Paul Pender  Stany Zjednoczone Uniwersalny 3
11 lipca 1961 7 kwietnia 1962 Terry Downes  Wielka Brytania Uniwersalny 0
7 kwietnia 1962 7 maja 1963 Paul Pender  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0

Paul Pender zrezygnował z tytułu ogłaszając zakończenie kariery 7 maja 1963[5].

23 października
1962 		10 sierpnia 1963 Dick Tiger  Nigeria WBA 2
10 sierpnia 1963 7 grudnia 1963 Dick Tiger  Nigeria Uniwersalny (WBA i WBC) 0
7 grudnia 1963 21 października
1965 		Joey Giardello  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
21 października
1965 		25 kwietnia 1966 Dick Tiger  Nigeria Uniwersalny 0
25 kwietnia 1966 17 kwietnia 1967 Emile Griffith  Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych Uniwersalny 2
17 kwietnia 1967 29 września 1967 Nino Benvenuti  Włochy Uniwersalny 0
29 września 1967 4 marca 1968 Emile Griffith  Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych Uniwersalny 0
4 marca 1968 7 listopada 1970 Nino Benvenuti  Włochy Uniwersalny 4
7 listopada 1970 9 lutego 1974 Carlos Monzón  Argentyna Uniwersalny 8

Carlos Monzón stracił tytuł WBC po odmowie walki z Rodrigo Valdezem.

9 lutego 1974 26 czerwca 1976 Carlos Monzón  Argentyna WBA 4
25 maja 1974 26 czerwca 1976 Rodrigo Valdez  Kolumbia WBC 4
26 czerwca 1976 sierpień 1977 Carlos Monzón  Argentyna Uniwersalny 1

Monzón ogłosił zakończenie kariery po udanej obronie tytułu z Rodrigo Valdezem[6].

5 listopada 1977 22 kwietnia 1978 Rodrigo Valdez  Kolumbia Uniwersalny 0
22 kwietnia 1978 30 czerwca 1979 Hugo Corro  Argentyna Uniwersalny 2
30 czerwca 1979 16 marca 1980 Vito Antuofermo  Włochy Uniwersalny 1
16 marca 1980 27 września 1980 Alan Minter  Wielka Brytania Uniwersalny 1
27 września 1980 27 maja 1983 Marvin Hagler  Stany Zjednoczone Uniwersalny (WBA i WBC) 7
27 maja 1983 6 kwietnia 1987 Marvin Hagler  Stany Zjednoczone Uniwersalny (WBA, WBC i IBF) 4

Marvin Hagler pokonując 27 maja 1983 Wilforda Scypiona został pierwszym mistrzem organizacji IBF. 6 kwietnia 1987 stracił w ringu tytuł WBC, a pozbawiony został tytułów IBF i WBA[7].

6 kwietnia 1987 maj 1987 Sugar Ray Leonard  Stany Zjednoczone WBC 0

Leonard ogłosił zakończenie kariery w maju 1987. Powrócił na ring 7 listopada 1988 zostając pierwszym mistrzem WBC w kategorii super średniej.

10 października
1987 		28 lipca 1988 Frank Tate  Stany Zjednoczone IBF 1
23 października
1987 		marzec 1989 Sumbu Kalambay  Włochy WBA 3

Kalambay został pozbawiony tytułu WBA za próbę zdobycia tytułu IBF w walce z Michaelem Nunnem 25 marca 1989.

29 października
1987 		6 czerwca 1988 Thomas Hearns  Stany Zjednoczone WBC 0
6 czerwca 1988 24 lutego 1989 Iran Barkley  Stany Zjednoczone WBC 0
28 lipca 1988 10 maja 1991 Michael Nunn  Stany Zjednoczone IBF 5
24 lutego 1989 1989 Roberto Durán  Panama WBC 0

Durán zrezygnował z tytułu przygotowując się do konfrontacji z Sugar Ray Leonardem w super średniej.

18 kwietnia 1989 29 kwietnia 1990 Doug DeWitt  Stany Zjednoczone WBO 1
10 maja 1989 grudzień 1991 Mike McCallum  Jamajka WBA 3

McCallum pozbawiony został tytułu WBA przed walką o tytuł IBF z Jamesem Toneyem 13 grudnia 1991[8].

29 kwietnia 1990 18 listopada 1990 Nigel Benn  Wielka Brytania WBO 1
18 listopada 1990 1991 Chris Eubank  Wielka Brytania WBO 3

Eubank zrezygnował z tytułu przystępując 22 czerwca 1991 z Michaelem Watsonem o wakujący tytuł WBO w super średniej.

24 listopada 1990 8 maja 1993 Julian Jackson  Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych WBC 4
10 maja 1991 13 lutego 1993 James Toney  Stany Zjednoczone IBF 6

Toney zrezygnował z tytułu przechodząc do super średniej, gdzie 13 lutego 1993 pokonał Irana Barkleya w walce o tytuł IBF[9].

20 listopada 1991 1992 Gerald McClellan  Stany Zjednoczone WBO 0

McClellan zdobył wakujący tytuł WBO po zwycięstwie nad Johnem Mugabi. Zrezygnował z obrony tytułu[10].

22 kwietnia 1992 1 października
1993 		Reggie Johnson  Stany Zjednoczone WBA 3
8 maja 1993 1994 Gerald McClellan  Stany Zjednoczone WBC 3

McClellan zrezygnował z tytułu stając do walki z Nigelem Bellem o tytuł WBC w super średniej.

19 maja 1993 11 maja 1994 Chris Pyatt  Wielka Brytania WBO 2
22 maja 1993 27 maja 1994 Roy Jones Jr.  Stany Zjednoczone IBF 1

Roy Jones Jr zdobył wakujący tytuł IBF pokonując Bernarda Hopkinsa. Zrezygnował z tytułu przechodząc do super średniej gdzie 18 listopada 1994 pokonał Jamesa Toneya i zdobył pas IBF[11].

1 października
1993 		1994 John David Jackson  Stany Zjednoczone WBA 0
11 maja 1994 marzec 1995 Steve Collins  Irlandia WBO 0

Collins pozostawił wakujący tytuł po zwycięstwie 18 marca 1995 nad Chrisem Eubankiem o tytuł WBO w super średniej[12].

12 sierpnia 1994 19 grudnia 1995 Jorge Fernando Castro  Argentyna WBA 4
17 marca 1995 19 sierpnia 1995 Julian Jackson  Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych WBC 0
29 kwietnia 1995 14 kwietnia 2001 Bernard Hopkins  Stany Zjednoczone IBF 13
19 maja 1995 1997 Lonnie Bradley  Stany Zjednoczone WBO 6

Bradley zdobył wakujący tytuł WBO po pokonaniu Davida Mendeza. Zrezygnował z tytułu ze względu na kontuzję[13].

19 sierpnia 1995 16 marca 1996 Quincy Taylor  Stany Zjednoczone WBC 0
19 grudnia 1995 24 czerwca 1996 Shinji Takehara  Japonia WBA 0
16 marca 1996 2 maja 1998 Keith Holmes  Stany Zjednoczone WBC 2
24 czerwca 1996 23 sierpnia 1997 William Joppy  Stany Zjednoczone WBA 2
23 sierpnia 1997 31 stycznia 1998 Julio César Green  Dominikana WBA 0
13 grudnia 1997 1998 Otis Grant  Jamajka WBO 1

Grant zdobył wakujący tytuł WBO pokonując Ryana Rhodesa. Zrezygnował z tytułu przystępując do walki z Royem Jonesem Jr o tytuły WBA i WBC w wadze półciężkiej[14].

31 stycznia 1998 12 maja 2001 William Joppy  Stany Zjednoczone WBA 1
2 maja 1998 24 kwietnia 1999 Hacine Cherifi  Francja WBC 0
30 stycznia 1999 listopad 1999 Bert Schenk  Niemcy WBO 1

Schenk zdobył wakujący tytuł WBO po zwycięstwie nad Freemanem Barrem. został pozbawiony tytuł ze względu na przeciągające się leczenie kontuzji[15].

24 kwietnia 1999 14 kwietnia 2001 Keith Holmes  Stany Zjednoczone WBC 2
listopad 1999 27 listopada 1999 Jason Matthews  Wielka Brytania WBO 0

Matthews od 17 lipca 1999 był posiadaczem tytułu przejściowego mistrza WBO. Po pozbawieniu tytuł Berta Schenka został mistrzem[16].

27 listopada 1999 6 kwietnia 2002 Armand Krajnc  Szwecja WBO 3
14 kwietnia 2001 29 września 2001 Bernard Hopkins  Stany Zjednoczone WBC i IBF 1
12 maja 2001 29 września 2001 Félix Trinidad  Portoryko WBA 0
29 września 2001 18 września 2004 Bernard Hopkins  Stany Zjednoczone WBA, WBC & IBF 5
6 kwietnia 2002 2002 Harry Simon  Namibia WBO 0

Simona pozbawiono tytułu po spowodowaniu wypadku samochodowego w listopadzie 2002, w którym odniósł poważne obrażenia, a trzy osoby zginęły.

29 czerwca 2003 13 września 2003 Héctor Javier Velazco  Argentyna WBO 0

10 maja 2003 po pokonaniu Andreasa Galfi został przejściowym mistrzem WBO. Po pozbawieniu tytułu Harry Simona (obrażenia po wypadku samochodowym) został mistrzem pełnoprawnym[17].

13 września 2003 5 czerwca 2004 Felix Sturm  Niemcy WBO 1
1 maja 2004 11 marca 2006 Maselino Masoe  Nowa Zelandia WBA 0
5 czerwca 2004 18 września 2004 Óscar de la Hoya  Stany Zjednoczone WBO 0
18 września 2004 16 lipca 2005 Bernard Hopkins  Stany Zjednoczone Uniwersalny 1
16 lipca 2005 3 grudnia 2005 Jermain Taylor  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0

Taylor zrezygnował z tytułu IBF aby ponownie spotkać się z Hopkinsem.

3 grudnia 2005 11 marca 2006 Jermain Taylor  Stany Zjednoczone WBA, WBC i WBO 1

Taylor zrezygnował z tytułu WBA wybierając konfrontację z Ronaldem Wrightem.

10 grudnia 2005 12 lipca 2009 Arthur Abraham  Niemcy IBF 10

Abraham zrezygnował z tytułu IBF kontynuując karierę w super średniej.

11 marca 2006 29 września 2007 Jermain Taylor  Stany Zjednoczone WBC i WBO 3
11 marca 2006 15 lipca 2006 Felix Sturm  Niemcy WBA 0
15 lipca 2006 28 kwietnia 2007 Javier Castillejo  Hiszpania WBA 1
28 kwietnia 2007 1 września 2012 Felix Sturm  Niemcy WBA i WBA Super 12
29 września 2007 17 kwietnia 2010 Kelly Pavlik  Stany Zjednoczone WBC i WBO 4
19 września 2009 7 maja 2011 Sebastian Sylvester  Niemcy IBF 3
17 kwietnia 2010 czerwiec 2010 Sergio Gabriel Martínez  Argentyna WBC i WBO 0

WBO pozbawiła Sergio Gabriel Martíneza pasa ze względu na brak decyzji, który tytuł wybiera (był również posiadaczem pasa WBC w junior średniej).

czerwiec 2010 styczeń 2011 Sergio Gabriel Martínez  Argentyna WBC 1

Martínez utracił tytuł WBC unikając walki z Sebastianem Zbikiem.

31 lipca 2010 sierpień 2012 Dmitrij Pirog  Rosja WBO 3

Pirog zdobył wakujący tytuł zwyciężając Amerykanina Daniela Jacobsa przez nokaut w piątej rundzie[18]. Został pozbawiony tytułu za odmowę walki z Hassanem N'Damem N'Jikamem (Francja).

14 października 2010 26 lipca 2014 Giennadij Gołowkin  Kazachstan WBA 10

Gołowkin 14 sierpnia 2010 został tymczasowym a następnie regularnym mistrzem WBA. 26 lipca 2014 po pokonaniu Daniela Geale'a został mianowany supermistrzem WBA.

styczeń 2011 4 czerwca 2011 Sebastian Zbik  Niemcy WBC 0

11 lipca 2009 Zbik został tymczasowym mistrzem WBC. Po pozbawieniu tytułu Martíneza został pełnoprawnym mistrzem[19].

7 maja 2011 1 września 2012 Daniel Geale  Australia IBF 2
4 czerwca 2011 15 września 2012 Julio César Chávez Jr.  Meksyk WBC 3
sierpień 2012 20 października 2012 Hassan N'Dam N'Jikam  Francja WBO 0

Hassan N'Dam N'Jikam 4 maja 2012 zdobył tytuł mistrza tymczasowego. Po pozbawieniu tytułu Piroga został awansowany na mistrza regularnego.

1 września 2012 17 sierpnia 2013 Daniel Geale  Australia IBF i WBA Super 1

Geale stracił tytuł WBA Super za podjęcie walki z Anthonym Mundine. (W Obronach zostanie uwzględniony tylko pas IBF)

15 września 2012 7 czerwca 2014 Sergio Gabriel Martínez  Argentyna WBC 1
20 października 2012 wrzesień 2014 Peter Quillin  Stany Zjednoczone WBO 3
17 sierpnia 2013 7 grudnia 2013 Darren Barker  Wielka Brytania IBF 0
7 grudnia 2013 31 maja 2014 Felix Sturm  Niemcy IBF 0
31 maja 2014 8 października 2014 Sam Soliman  Australia IBF 0
7 czerwca 2014 Nadal Miguel Angel Cotto  Portoryko WBC 1
26 lipca 2014 Nadal Giennadij Gołowkin  Kazachstan WBA Super 3
9 sierpnia 2014 Nadal Daniel Jacobs  Stany Zjednoczone WBA 2

Po mianowaniu dotychczasowego mistrza WBA Giennadija Gołowkina supermistrzem, Jacobs zdobył tytuł regularnego mistrza świata WBA po pokonaniu Jarroda Fletchera przez techniczny nokaut w 5. rundzie.

8 października 2014 6 lutego 2015 Jermain Taylor  Stany Zjednoczone IBF 0

Taylor został pozbawiony tytułu mistrza świata IBF 6 lutego 2015.

13 grudnia 2014 Nadal Andy Lee  Irlandia WB0 0

Lee zdobył wakujący tytuł mistrza świata WBO po pokonaniu Matwieja Korobowa przez techniczny nokaut w 6. rundzie.

20 czerwca 2015 Nadal David Lemieux  Kanada IBF 0

Lemieux zdobył wakujący tytuł mistrza świata IBF po pokonaniu na punkty Hassana N'Dama N'Jikama.

Przypisy

  1. ↑ Biografia Jacka (Nonpareil) Dempseya (IBHOF.com)
  2. ↑ Biografia Mickeya Walkera (IBHOF.com)
  3. ↑ Lista walk Marcela Thila(BoxRec.com)
  4. ↑ Lista walk Sugar Raya Robinsona(BoxRec.com)
  5. ↑ Lista walk Paula Pendera(BoxRec.com)
  6. ↑ Lista walk Carlosa Monzóna(BoxRec.com)
  7. ↑ Lista walk Marvina Haglera(BoxRec.com)
  8. ↑ Lista walk Mike'a McCalluma(BoxRec.com)
  9. ↑ Lista walk Jamesa Toneya. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-08)].(BoxRec.com)
  10. ↑ Lista walk Geralda McClellana(BoxRec.com)
  11. ↑ Lista walk Roya Jonesa Jr.(BoxRec.com)
  12. ↑ Lista walk Steve Collinsa(BoxRec.com)
  13. ↑ Lista walk Lonnie Bradleya(BoxRec.com)
  14. ↑ Lista walk Otisa Granta(BoxRec.com)
  15. ↑ Lista walk Berta Schenka(BoxRec.com)
  16. ↑ Lista walk Jasona Matthewsa(BoxRec.com)
  17. ↑ Lista walk Hectora Javiera Velazco(BoxRec.com)
  18. ↑ Pirog znokautował Jacobsa (Bokser.org) [dostęp 22-07-2011]
  19. ↑ Zbik pełnoprawnym mistrzem WBC (Bokser.org)[dostęp 15-07-2011]

Bibliografia

  • Lista mistrzów świata wagi średniej WBA w BoxRec
  • Lista mistrzów świata wagi średniej WBC w BoxRec
  • Lista mistrzów świata wagi średniej IBF w BoxRec
  • Lista mistrzów świata wagi średniej WBO w BoxRec
  • Lista walk o mistrzostwo świata wagi średniej WBA w BoxRec
  • Lista walk o mistrzostwo świata wagi średniej WBC w BoxRec
  • Lista walk o mistrzostwo świata wagi średniej IBF w BoxRec
  • Lista walk o mistrzostwo świata wagi średniej WBO w BoxRec

Linki zewnętrzne

  • Strona oficjalna WBA
  • Strona oficjalna WBC
  • Strona oficjalna IBF
  • Strona oficjalna WBO
  • p
  • d
  • e
Boks zawodowy
Mistrzowie świata według kategorii wagowych
Mistrzowie Europy według kategorii wagowych
Walki o mistrzostwo świata
według kategorii wagowych
Organizacje boksu zawodowego – aktualni mistrzowie
Kalendarium

  • p
  • d
  • e
Mistrzowie świata wagi średniej w boksie