Otoczka wypukła

Przykład wielokąta wypukłego – otoczki wypukłej zbioru punktów

Otoczka wypukła, powłoka wypukła, uwypuklenie podzbioru przestrzeni liniowej – najmniejszy (w sensie inkluzji) zbiór wypukły zawierający ten podzbiór. Otoczkę wypukłą podzbioru A {\displaystyle A} oznacza się zwykle jako conv A . {\displaystyle \operatorname {conv} A.}

Przekrój dowolnej ilości zbiorów wypukłych jest zbiorem wypukłym, więc najmniejszy zbiór wypukły zawierający A {\displaystyle A} możemy zdefiniować jako przekrój wszystkich zbiorów wypukłych zawierających A . {\displaystyle A.} Zapisujemy to za pomocą formuły:

conv A = { M : A M M     jest wypukły } . {\displaystyle \operatorname {conv} A=\bigcap \{M:A\subset M\;\land \;M~~{\mbox{jest wypukły}}\}.}

Przykłady

  • Powłoką wypukłą zbioru wypukłego jest ten sam zbiór. W szczególności zbiór pusty jest wypukły, zatem jego powłoką wypukłą jest zbiór pusty.
  • Otoczką wypukłą zbioru dwupunktowego {A, B} jest odcinek AB.
  • Powłoką wypukłą zbioru trzech punktów niewspółliniowych (takich, które nie leżą na wspólnej prostej) jest trójkąt o wierzchołkach w tych punktach.
  • Dla dowolnego skończonego zbioru punktów płaszczyzny { P 1 , P 2 , , P n } , {\displaystyle \{P_{1},P_{2},\dots ,P_{n}\},} gdzie n > 2 {\displaystyle n>2} powłoka wypukła tego zbioru jest wielokątem wypukłym (ewentualnie zdegenerowanym do odcinka) o wierzchołkach należących do zbioru { P 1 , P 2 , , P n } . {\displaystyle \{P_{1},P_{2},\dots ,P_{n}\}.}
    Analogicznie w przestrzeni 3-wymiarowej powłoka wypukła skończonego zbioru punktów jest wielościanem wypukłym (ewentualnie zdegenerowanym do wielokąta lub odcinka).
  • W n-wymiarowej przestrzeni euklidesowej E n {\displaystyle E^{n}} uwypukleniem zbioru punktów ( 1 , 0 , 0 , ) , ( 0 , 1 , 0 , ) , , ( 0 , , 1 ) {\displaystyle (1,0,0,\dots ),(0,1,0,\dots ),\dots ,(0,\dots ,1)} jest zbiór punktów o współrzędnych dodatnich, których suma jest równa 1. Zbiór taki nazywamy sympleksem. W przestrzeni 2-wymiarowej jest to odcinek, 3-wymiarowej trójkąt równoboczny, 4-wymiarowej czworościan foremny.

Alternatywne przedstawienie

Otoczkę wypukłą zbioru skończonego ( n {\displaystyle n} -elementowego) można scharakteryzować jako zbiór wszystkich wypukłych kombinacji liniowych elementów zbioru A : {\displaystyle A{:}}

conv A = { x : x = i = 1 n β i a i , gdzie a i A , β i R + { 0 } , i = 1 n β i = 1 , n N } {\displaystyle \operatorname {conv} A=\left\{x:\;x=\sum _{i=1}^{n}\beta _{i}a_{i},\;\;\;{\mbox{gdzie}}\;\;\;a_{i}\in A,\;\;\beta _{i}\in \mathbb {R} _{+}\cup \{0\},\;\sum _{i=1}^{n}\beta _{i}=1,\;n\in \mathbb {N} \right\}}

Dowód

Oznaczmy operację tworzenia wszystkich wypukłych kombinacji liniowych elementów zbioru A {\displaystyle A} przez f ( A ) . {\displaystyle f(A).} Udowodnimy, że: ( ) conv A = f ( A ) . {\displaystyle (*)\qquad \operatorname {conv} A=f(A).} Zauważmy, że A f ( A ) {\displaystyle A\subseteq f(A)} (wystarczy wziąć w definicji n = 1 {\displaystyle n=1} i β 1 = 1 {\displaystyle \beta _{1}=1} ).

Wykażemy teraz, że f ( A ) {\displaystyle f(A)} jest zbiorem wypukłym: niech x , y f ( A ) . {\displaystyle x,y\in f(A).} Zatem dla pewnych a 1 , , a n , b 1 , , b m A {\displaystyle a_{1},\dots ,a_{n},b_{1},\dots ,b_{m}\in A} oraz dodatnich α 1 , , α n , β 1 , , β m {\displaystyle \alpha _{1},\dots ,\alpha _{n},\beta _{1},\dots ,\beta _{m}} mamy

x = i = 1 n α i a i , {\displaystyle x=\sum _{i=1}^{n}\alpha _{i}a_{i},} y = i = 1 m β i b i {\displaystyle y=\sum _{i=1}^{m}\beta _{i}b_{i}} oraz α 1 + + α n = 1 = β 1 + + β m . {\displaystyle \alpha _{1}+\ldots +\alpha _{n}=1=\beta _{1}+\ldots +\beta _{m}.}

Niech α , β 0 {\displaystyle \alpha ,\beta \geqslant 0} będą takie, że α + β = 1. {\displaystyle \alpha +\beta =1.} Wówczas

1 = α i = 1 n α i + β i = 1 m β i = i = 1 n ( α α i ) + i = 1 m ( β β i ) {\displaystyle 1=\alpha \sum _{i=1}^{n}\alpha _{i}+\beta \sum _{i=1}^{m}\beta _{i}=\sum _{i=1}^{n}(\alpha \alpha _{i})+\sum _{i=1}^{m}(\beta \beta _{i})}

i stąd

α x + β y = i = 1 n ( α α i ) a i + i = 1 m ( β β i ) b i f ( A ) . {\displaystyle \alpha x+\beta y=\sum _{i=1}^{n}(\alpha \alpha _{i})a_{i}+\sum _{i=1}^{m}(\beta \beta _{i})b_{i}\in f(A).}

Aby wykazać równość zbiorów postulowaną w ( ) {\displaystyle (*)} udowodnimy dwie inkluzje. Najpierw:

conv A = { M : A M gdzie M wypukły } f ( A ) {\displaystyle \operatorname {conv} A=\bigcap \{M:A\subset M\;{\mbox{gdzie}}\;M-{\mbox{wypukły}}\}\subset f(A)}

Inkluzja zachodzi ponieważ w szczególności jednym ze zbiorów M zawierających zbiór A jest f ( A ) {\displaystyle f(A)} zatem cześć wspólna wszystkich zbiorów wypukłych zawierających A musi się zawierać w f ( A ) . {\displaystyle f(A).} Zatem conv A f ( A ) . {\displaystyle \operatorname {conv} A\subset f(A).}

Teraz inkluzja w drugą stronę:

Przypuśćmy, że M jest zbiorem wypukłym takim, że A M . {\displaystyle A\subseteq M.} Teraz z obu stron inkluzji wykonujemy operację f {\displaystyle f} otrzymując:

f ( A ) f ( M ) = M , {\displaystyle f(A)\subset f(M)=M,}

Ponieważ tak jest dla każdego zbioru M więc także dla części wspólnej wszystkich zbiorów wypukłych M zawierających A zatem:

f ( A ) { M : A M , M wypukły } = conv A , {\displaystyle f(A)\subset \bigcap \{M:A\subset M,M-{\mbox{wypukły}}\}=\operatorname {conv} A,}

Stąd f ( A ) conv A , {\displaystyle f(A)\subset \operatorname {conv} A,} a więc f ( A ) = conv A . {\displaystyle f(A)=\operatorname {conv} A.}

Zobacz też

  • algorytm Grahama
  • algorytm Jarvisa
  • quickhull