Margaret Harwood
 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 19 marca 1885 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 6 lutego 1979 | ||
| Miejsce spoczynku | Littleton | ||
| Zawód, zajęcie | astronomka | ||
| Narodowość | amerykańska | ||
| Alma Mater | Radcliffe College, Uniwersytet Kalifornijski w Berkeley | ||
| Uczelnia | Obserwatorium Harvarda; Maria Mitchell Observatory | ||
| Wyznanie | unitarianizm | ||
| Odznaczenia | |||
| Annie J. Cannon Award in Astronomy | |||
| |||
Margaret Harwood (ur. 19 marca 1885 w Littleton, zm. 6 lutego 1979 w Bostonie)[1] – amerykańska astronomka, specjalizująca się w fotometrii. Na jej cześć została nazwana asteroida 7040 Harwood odkryta w 1960 roku[2].
Życiorys
Urodziła się w 1885 roku w Littleton w stanie Massachusetts jako córka Herberta Josepha Harwooda i Emelie Augusty z domu Green[3]. Uczęszczała do szkół w Littleton i Concord, gdzie wyróżniała się wiedzą matematyczną i z nauk ścisłych[4].
W Radcliffe College planowała studiować fizykę, chemię i matematykę. Zainteresowanie astronomią rozwinęło się, gdy zamieszkała w 1903 roku u rodziny Arthura Searle′a (1837–1920), pracującego w obserwatorium Harvarda. Poznawała obsługę teleskopów w obserwatorium oraz otrzymała wsparcie od personelu obserwatorium, m.in. Edwarda Pickeringa, Annie Jump Cannon i Henrietty Leavitt[5].
W 1907 roku ukończyła Radcliffe College. W czasie studiów była członkinią bractwa studenckiego Phi Beta Kappa Society[6].
Po ukończeniu studiów pracowała jako asystentka w Obserwatorium Uniwersytetu Harvarda. Równocześnie uczyła w Volkman School (Boston), Buckingham School (Cambridge) i Faulkner School (Dedham)[6].
W 1912 roku zdobyła stypendium Nantucket w wysokości 1000 dolarów przeznaczone na zaawansowane studia astronomiczne i pracę badawczą m.in. w Obserwatorium Marii Mitchell na wyspie Nantucket w stanie Massachusetts[5].
W 1916 roku uzyskała tytuł magistra na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley[potrzebny przypis].
W 1917 roku odkryła planetoidę, 4 dni przed Georgem H. Petersem, który po zbadaniu jej orbity nazwał ją Washingtonia i został uznany za jej odkrywcę[7].
Przez 41 lat (1916–1957) pełniła funkcję dyrektorki Obserwatorium w Nantucket, specjalizującym się w fotometrii. Zajmowała się gwiazdami zmiennymi i asteroidami oraz mniejszymi planetami. Przeprowadzała badania zmian światła gwiazd i asteroid, głównie planetoidy Eros.
W 1923 roku prowadziła badania nocnego nieba na stacji Harvarda w Arequipie w Peru[5]. Była to część szeroko zakrojonego i prowadzonego przez duży zespół kobiet projektu badania całego nieba i stworzenia zbioru 500 tysięcy fotografii na szklanych płytach[8].
W latach 1923–1924 otrzymała dostęp do teleskopu w czołowym obserwatorium Mt.Wilson (pomimo ówczesnego zakazu korzystania z jego obiektów przez kobiety) i badała gwiazdy zmienne i asteroidy oraz małą planetoidę (433) Eros. Na kilka miesięcy przyznano jej także przywilej używania 60-calowego teleskopu, wtedy drugiego co do wielkości na świecie[9].
Jako członkini Amerykańskiej Unii Astronomicznej i Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego uczestniczyła w wielu sympozjach i spotkaniach z astronomami europejskimi i amerykańskimi. Podczas II wojny światowej prowadziła kursy i wykłady w Massachusetts Institute of Technology[potrzebny przypis].
Po I wojnie światowej działała jako wolontariuszka w Czerwonym Krzyżu, w szpitalu oraz w komitecie szkolnym w Nantucket[6]. W trakcie II wojny światowej uczyła na wieczorowych kursach dla amerykańskiej straży przybrzeżnej technik nawigacji[5].
W 1957 roku otrzymała Medal Kapituły Absolwenta Radcliffe College za wybitne osiągnięcia naukowe[6].
W 1962 roku przyjęła Nagrodę Annie Jump Cannon przyznawaną przez Amerykańskie Towarzystwo Astronomiczne[10].
W repozytorium Biblioteki Schlesingera (Instytut Radcliffe, Uniwersytet Harvarda), zajmującej się historią kobiet w Ameryce znajduje się kolekcja pism archiwalnych uczonej, głównie jej korespondencja i materiały z wykładów[6].
Przypisy
- ↑ DavaD. Sobel DavaD., The glass universe : how the ladies of the Harvard Observatory took the measure of the stars, New York 2016, ISBN 0-14-311134-5, OCLC 972263666 [dostęp 2023-03-20] .
- ↑ IAU Minor Planet Center [online], minorplanetcenter.net [dostęp 2023-03-20] .
- ↑ Benjamin F.B.F. Shearer Benjamin F.B.F., Barbara SmithB.S. Shearer Barbara SmithB.S., Notable women in the physical sciences : a biographical dictionary, Westport, Conn.: Greenwood Press, 1997, ISBN 0-313-29303-1, OCLC 34894324 [dostęp 2023-03-20] .
- ↑ ThomasT. Clark ThomasT., Littleton astronomer Margaret Harwood remembered for achievements [online], Wicked Local [dostęp 2023-03-20] (ang.).
- ↑ a b c d Margaret Harwood [online], The Linda Hall Library [dostęp 2023-03-20] (ang.).
- ↑ a b c d e Collection: Papers of Margaret Harwood, 1891-1971 [online], Harvard Library [dostęp 2023-03-20] .
- ↑ Blaine P.B.P. Friedler Blaine P.B.P., jr., Familiar Places Go to Outer Spaces, „The Washington Post”, 5 czerwca 1986, ISSN 0190-8286 [dostęp 2023-03-20] (ang.).
- ↑ The People Behind Astronomical Plates and Notebooks: Project PHaEDRA and the Harvard College Observatory Computers [online], airandspace.si.edu [dostęp 2023-03-20] (ang.).
- ↑ James W.J.W. Hanner James W.J.W., Margaret Harwood and the Maria Mitchell Observatory, The Journal of the American Association of Variable Star Observers JAAVSO, 15 stycznia 2015 .
- ↑ Annie Jump Cannon Award in Astronomy, American Astronomical Society, 2023 .
Kontrola autorytatywna (osoba):
