Magneton jądrowy

Magneton jądrowy (symbol μ_N) – stała fizyczna o wymiarze momentu magnetycznego. Zdefiniowany jest jako^[1]:

${\displaystyle \mu _{\mathrm {N} }={\frac {e\hbar }{2m_{p}}},}$

gdzie:

${\displaystyle e}$ – ładunek elementarny,

${\displaystyle \hbar }$ – zredukowana stała Plancka,

${\displaystyle m_{p}}$ – masa spoczynkowa protonu.

W układzie SI jego wartość wynosi^[2]:

μ_N = 5,050 783 7461(15) × 10⁻²⁷ J·T⁻¹.

Magneton jądrowy jest naturalną jednostką służącą do wyrażania magnetycznego momentu dipolowego ciężkich cząstek takich jak nukleony i jądra atomowe. Natomiast moment dipolowy elektronu, o wiele większy ze względu na większy stosunek ładunku do masy, jest wyrażany w magnetonach Bohra, μ_B,

1 μ_B ≈ 1836 μ_N.

Przypisy