Jan Ślósarski
 | |
 podporucznik | |
| Data i miejsce urodzenia | 9 lipca 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 14 czerwca 1920 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | I Korpus Polski |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 | |
Jan Ślósarski (ur. 9 lipca 1896 w Soczewce, zm. 14 czerwca 1920 w Warszawie) – oficer armii rosyjskiej, Wojska Polskiego na Wschodzie i Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Zygmunta i Władysławy z Sikorskich. Absolwent Szkoły Realnej im. Konopczyńskiego w Warszawie i student politechniki. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił ochotniczo do wojska rosyjskiego, walczył pod Baranowiczami. Skierowany do Mikołajewskiej Szkoły Artylerii w Kijowie, którą ukończył z wyróżnieniem, awansując jednocześnie do rangi chorążego[1]. Jesienią 1917 wstąpił do I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego. W styczniu 1918 dostał się do bolszewickiej niewoli[1].
W listopadzie 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i w oddziałach gen. Wacława Iwaszkiewicza walczył w obronie Lwowa. Skierowany do Szkoły Artylerii Konnej w Rembertowie, ukończył ją w stopniu podporucznika. W składzie 5 dywizjonu artylerii konnej wziął udział w wyprawie kijowskiej. W czerwcu 1920 został ciężko ranny w bitwie pod Szubówką[1]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Nadanie to zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L. 11434.VM z dnia 3 lutego 1922 roku[a] (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z dnia 18 lutego 1922 roku)[2].
Zmarł z ran w szpitalu w Warszawie[3], spoczął na cmentarzu komunalnym we Włocławku[1]. Pośmiertnie awansowany do rangi porucznika[2].
Ordery i odznaczenia
Uwagi
Przypisy
- ↑ a b c d Polak (red.) 1991 ↓, s. 149.
- ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 II 1922, s. 107.
- ↑ Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920 1934 ↓, s. 891.
- ↑ Płotnicki 1929 ↓, s. 30.
Bibliografia
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-03-26].
- Witold Płotnicki: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920. 5 Dywizjon Artylerji Konnej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920. [dostęp 2020-03-26].
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934. [dostęp 2020-03-26].
