Gniazdownik (osoba)

Gniazdownik – osoba pełnoletnia, która mogłaby żyć samodzielnie, ale nadal zamieszkuje z rodzicami (opiekunami) lub jednym z nich. Odwleka uniezależnienie się i wyprowadzenie z domu rodzinnego.

Według innej definicji gniazdownikiem jest osoba w wieku 25-34 lata mieszkająca z rodzicami, nieposiadająca współmałżonka i niebędąca sama rodzicem. Populacja gniazdowników nie obejmuje osób rozwiedzionych oraz wdowców[1].

Pojęciem tym – w znaczeniu odnoszącym się do ludzi – po raz pierwszy posłużył się T. Szlendak[2]. Pojęcie to ma charakter potoczny i zostało zaczerpnięte z nauk przyrodniczych.

Brakuje ustawowej definicji tego pojęcia. W naukach prawnych o gniazdownikach jako pierwsza wspomniała D. Wybrańczyk[3].

We Włoszech gniazdowników nazywa się bamboccioni. W Wielkiej Brytanii – boomerang kids (dzieci bumerangi), w Niemczech – Kidults (dorosłe dzieci), w Japonii – parasaito shinguru (pasożytujący)[4].

Przypisy

  1. ↑ K. Peszat, M. Cybulska, E. Murawska, G. Nowakowska, in: Generation of Young Adults Living with their Parents in Poland, red. A. Cacko, Warsaw 2021, p. 9.
  2. ↑ T. Szlendak, Socjologia rodziny. Ewolucja, historia, zróżnicowanie, Warszawa 2010, s. 180.
  3. ↑ D. Wybrańczyk, Czy prawo powinno zajmować się zjawiskiem gniazdownictwa? (prolegomena), Państwo i Prawo 2024, nr 1, s. 93; https://www.pap.pl/aktualnosci/mlodzi-dorosli-ktorzy-wciaz-nie-wyfruneli-ze-swoich-rodzinnych-gniazd-robia-z-przymusu.
  4. ↑ B. Majerek, Młody prekariat, czyli codzienna niepewność, Wrocław 2017, s. 99.