Craspedotropis gretathunbergae

Craspedotropis gretathunbergae
Schilthuizen et al, 2020
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	mięczaki
Gromada	ślimaki
(bez rangi)	Caenogastropoda
Rząd	Architaenioglossa
Nadrodzina	Cyclophoroidea
Rodzina	Cyclophoridae
Podrodzina	Cyclophorinae
Rodzaj	Craspedotropis Blanford, 1864
Gatunek	Craspedotropis gretathunbergae
Multimedia w Wikimedia Commons

Craspedotropis gretathunbergae – gatunek mięczaka z gromady ślimaków. Zamieszkuje wilgotny las równikowy na Borneo. Znany jest z pojedynczego stanowiska w Parku Narodowym Ulu Temburong. Odkryty przez zespół naukowców zajmujących się różnorodnością biologiczną w 2019 na brzegu rzeki Belalong. Nowy gatunek po raz pierwszy został opisany naukowo w lutym 2020 na łamach czasopisma „Biodiversity Data Journal”.

Historia odkrycia gatunku

C. gretathunbergae został odkryty w 2019 przez zespół naukowców zajmujących się różnorodnością biologiczną w należącej do Universiti Brunei Darussalam terenowej stacji badawczej Kuala Belalong Field Study Centre (KBFSC) na Borneo, w brunejskim dystrykcie Temburong. Znaleziony został na lewym (południowym) brzegu rzeki Belalong, 50 m od owej stacji w dół jej biegu. Nowy gatunek po raz pierwszy został opisany naukowo w lutym 2020 na łamach czasopisma „Biodiversity Data Journal”^[1].

Nazewnictwo

Epitet gatunkowy gretathunbergae jest eponimem mającym na celu upamiętnienie szwedzkiej aktywistki klimatycznej Grety Thunberg. Odkrywcy zaproponowali taką nazwę, gdyż w ich opinii ślimaki lądowe prawdopodobnie znacznie ucierpią z powodu zmian klimatu. Naukowcy argumentują, że zamieszkujące w tropikach Azji Południowo-Wschodniej ślimaki klasyfikowane poza rzędem trzonkoocznych (a więc Neritimorpha i Caenogastropoda) są bardziej wrażliwe na zaburzenia siedlisk niż gatunki Stylommatophora^[1].

Morfologia

Mięczak o jasnym ciele z ciemnobrązowymi czułkami oraz różowopomarańczowym zabarwieniem masy bukalnej. Muszla ma wysokość 2,7–2,9 mm, szerokość 1,7–1,8 mm i wysoko-stożkowatą skrętkę, na którą składa się od 5,25 do 5,75 wypukłych skrętów. Barwa periostrakum jest zielonożółta, ale przechodzi w ciemny brąz na zgrubieniach. Protokoncha nie ma wyraźnej rzeźby. Połączenie protokonchy z teleokonchą jest niezauważalne. Rzeźba radialna skrętki obejmuje linie wzrostu oraz żeberka rozmieszczone z gęstością 30–70 na mm skrętu. Dla rzeźby spiralnej skrętki charakterystyczna jest obecność tylko czterech żeberek, podczas gdy pokrewni przedstawiciele rodzaju mają ich od 7 do 12. Żeberka spiralne są wysoko wyniesione, nieco powrębiane i zaczynają po 1,5–2 skrętach muszli. Czwarte z nich widoczne jest tylko na brzegu szerokiego dołka osiowego – ten z kolei nie ma żeberek dodatkowych. Ujście muszli ma 0,86-0,9 mm wysokości i 0,92-0,97 mm szerokości. Lekko zgrubiała warga ma cztery kątowe zakrzywienia nawiązujące do czterech żeberek spiralnych i jest słabiej wyrażona niż u pokrewnego C. borneensis. Wieczko ma krawędzie skrętu rozpłaszczone w kształt gładkiej, wklęsłej misy, a nie wyniesione jak u C. borneensis^[1].

Ekologia i występowanie

Ślimak znany z pojedynczego stanowiska w Parku Narodowym Ulu Temburong na Borneo, w brunejskim dystrykcie Temburong. Zasiedla mieszany, nizinny, wilgotny las równikowy z dużym udziałem dwuskrzydli. Jedyne znane stanowisko znajduje się u podnóża stromego wzgórza, w sąsiedztwie brzegu rzeki. Osobniki tego gatunku spotykano nocą na wierzchniej stronie liści w podszycie, do wysokości 1 m nad powierzchnią gleby^[1].

Przypisy