Carlo Vittorio Amadeo della Lanze
Kardynał prezbiter | |||
Data i miejsce urodzenia | 1 września 1712 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 25 stycznia 1784 | ||
Prefekt Kongregacji Soborowej | |||
Okres sprawowania | 1775–1784 | ||
Wyznanie | katolicyzm | ||
Kościół | |||
Diakonat | 1736 | ||
Sakra biskupia | 24 września 1747 | ||
Kreacja kardynalska | 10 kwietnia 1747 | ||
Kościół tytularny | SS. Cosma e Damiano | ||
|
Data konsekracji | 24 września 1747 | ||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | Benedykt XIV | ||||||||||||||||||||||||||
Współkonsekratorzy | Antonio Saverio Gentili | ||||||||||||||||||||||||||
|
Carlo Vittorio Amedeo delle Lanze (ur. 1 września 1712 w Turynie, zm. 25 stycznia 1784 w San Benigno Canavese) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 1 września 1712 roku w Turynie, jako syn Carla Francesca Agostina delle Lanze i Barbary Luigii di Piosacco[1]. W młodości podróżował po Europie, a przebywając w Zjednoczonych Prowincjach, postanowił wstąpić do zakonu kanoników regularnych św. Genowefy w Paryżu, którzy wówczas uchodzili za miejsce pokuty i centrum opozycji jansenistycznej[1]. Przebywając w nowicjacie, jego ojciec nakazał mu powrót do Rzymu, gdzie podjął studia na Papieskiej Akademii Kościelnej[1]. W 1732 roku przeniósł się na Uniwersytet Turyński, gdzie uzyskał bakalaureat z teologii[1]. W 1736 roku przyjął święcenia diakonatu[2]. Gdy osiągnął pełnoletniość odzyskał lenno swojego ojca, z wyjątkiem Vinovo[1]. Jego dom często był miejscem spotkań dla pasjonatów zagadnień reformy Kościoła i ruchu jansenistycznego[1]. W latach 1746–1773 był głównym jałmużnikiem na dworze swojego kuzyna Karola Emanuela III[1]. 10 kwietnia 1747 roku został kreowany kardynałem diakonem i otrzymał diakonię Santi Cosma e Damiano[2]. 11 sierpnia tego samego roku został wybrany tytularnym arcybiskupem Nikozji, a 24 września przyjął sakrę[2]. 2 października został podniesiony do rangi kardynała prezbitera i otrzymał kościół tytularny San Sisto[2]. W 1750 roku zamieszkał w opactwie San Benigno i spędził tam większość pozostałej części życia[1]. Uczestniczył w wydarzeniach Sabaudii jedynie, gdy wymagane było nadanie odpowiedniej oprawy uroczystościom religijnym[1]. Pobłogosławił małżeństwo Wiktora Amadeusza III i Marii Antonii Burbon, a także wnioskował o promocję kardynalską dla Ludovica Merliniego[1]. W 1773 roku zrezygnował z bycia tytularnym arcybiskupem Nikozji, a dwa lata później został prefektem kongregacji Soborowej[2]. Papież zwolnił go z obowiązku zamieszkiwania w Rzymie. Gdy pod koniec 1775 roku zmarł chargé d’affaires Turynu, Domenico Morelli, della Lanze został poproszony o objęcie urzędu do 1778 roku, gdy Emidio Ziucci przejmie urząd[1]. W latach 1783–1784 był protoprezbiterem[1]. Dochód z tytułu objęcia tej funkcji przeznaczył na sprawę procesu beatyfikacyjnego Benedykta Józefa Labrego[1]. Kardynał zmarł 25 stycznia 1784 roku w San Benigno Canavese[1].
Przypisy
- p
- d
- e
Do roku 1378 |
| ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Wielka schizma |
| ||||||
Od 1415 |
|
- p
- d
- e