Bogusław Horodyński : Życiorys, Przypisy, Bibliografia, Linki zewnętrzne Wikipedia, wolna encyklopedia

Bogusław Horodyński

Ten artykuł od 2021-06 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Bogusław Horodyński
Korczak
Data i miejsce urodzenia	25 października 1802 Zbydniów
Data i miejsce śmierci	30 listopada 1866 Zbydniów
Ojciec	Dominik Horodyński
Matka	Kunegunda Brochowska
Żona	Zofia z Wierzbickich
Dzieci	Julia Horodyńska Bogusław Zbigniew Stanisław Teresa Wiszniowska Zofia Horodyńska Onufry Jan

Bogusław Roch Józef Horodyński herbu Korczak (ur. 25 października 1802 w Zbydniowie, zm. 30 listopada 1866 w Zbydniowie) – syn Dominika i Kunegundy z Brochowskich. Powstaniec, spiskowiec. Ojciec Zbigniewa Horodyńskiego, marszałka powiatu tarnobrzeskiego.

Życiorys

Urodził się w rodzinnym majątku Zbydniów (województwo podkarpackie) w obwodzie rzeszowskim (Zabór austriacki). Ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1821–1824 służył w artylerii konnej wojska polskiego pod wielkim księciem Konstantym, wystąpił jednak wcześnie z wojska i zajął się gospodarką w majątku w Zbydniowie.

Wziął udział w powstaniu listopadowym. Bił się pod Olszynką Grochowską, Dębem Wielkim, pod Ostrołęką, służąc jako porucznik, z początku w artylerii, później w Legii Nadwiślańskiej^[1], a potem pod generałem Ramorino. Po powstaniu wspomagał partyzantkę Józefa Zaliwskiego, przerzucając kilka wypraw do Królestwa Polskiego (dwór Horodyńskich w Zbydniowie stał się, z racji położenia tuż przy granicy z Królestwem Polskim, punktem przerzutowym).

Skazany przez władze austriackie spędził kilka lat w lochach austriackich twierdz w Spielbergu i Kufsteinu. Ułaskawiony, został wysłany na internowanie do Lublany. Na początku lat czterdziestych powrócił do Zbydniowa. W 1846 r. został ponownie, tym razem na krótko, aresztowany pod zarzutem udziału w przygotowaniach powstańczych.

W czasie powstania styczniowego udzielał poparcia oddziałom partyzanckim formującym się w jego okolicy.

Był właścicielem majątków ziemskich Zbydniów i Radomyśl.

Z małżeństwa z Zofią z Wierzbickich (1825–1900), córką Antoniego Wierzbickiego i Teresy z Błażowskich, miał ośmioro dzieci: 1) Julię Stefanię Horodyńską (1848–1870), 2) Bogusława Onufrego Teodora Horodyńskiego (1850–1896) żonatego z Antoniną Podleską, 3) Zbigniewa Leona Dominika Horodyńskiego (1851–1930) żonatego z Marią Innocentą Antonią Dominiką Podleską, 4) Stanisława Bolesława Emiliana Horodyńskiego (1852–1906) żonatego z Marią Frankowską, 5) Teresę Zofię Horodyńską (1855–1917) zamężną za Karolem Józefem Wiszniowskim (1848–1917), 6) Zofię Jadwigę Marię Horodyńską (1857–1879), 7) Onufrego Romana Piotra Horodyńskiego (1860-1924) żonatego z Olimpią Podleską (1865–1957) i 8) Jana Konstantego Witalisa Horodyńskiego (ur. 1860) żonatego z Elwirą Eberhardt.