Beta-D
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Ogólne informacje | |||||||||||||
Wzór sumaryczny | C11H15D2NO3 | ||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Masa molowa | 213,27 g/mol | ||||||||||||
Identyfikacja | |||||||||||||
Numer CAS | 1020518-89-1 | ||||||||||||
PubChem | 44719547 | ||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
|
Beta-D – organiczny związek chemiczny z grupy psychodelicznych fenyloetyloamin (obok 4-D, jedna z dwóch zawierających deuter). Występuje w postaci siarczanu lub chlorowodorku. Jest β-dideuterowym analogiem meskaliny. Zsyntetyzowana po raz pierwszy przez Alexandra Shulgina, opisana w PiHKAL z dawkowaniem 200–400 mg dla siarczanu i 178–356 mg dla chlorowodorku oraz czasem trwania efektów 12 godzin. Według Shulgina szybko zaczyna działać, powoduje zwiększone uznanie dla muzyki i tworzy silny związek z Bogiem[1].
Przypisy
- ↑ AlexanderA. Shulgin AlexanderA., AnnA. Shulgin AnnA., PiHKAL: A Chemical Love Story, Berkeley: Transform Press, 1991, ISBN 0-9630096-0-5 (ang.).
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.
- p
- d
- e
Fenyloetyloaminy opisane w PiHKAL
|