Luis Martín-Santos
| Luis Martín-Santos | |
|---|---|
  Irudi gehiago | |
| Bizitza | |
| Jaiotzako izen-deiturak | Luis Martin Ribera |
| Jaiotza | Larache, 1924ko azaroaren 11 |
| Herrialdea |  Gipuzkoa |
| Bizilekua | Donostia |
| Heriotza | Gasteiz, 1964ko urtarrilaren 21a (39 urte) |
| Hobiratze lekua | Polloeko hilerria |
| Heriotza modua | istripuzko heriotza: trafiko-istripua |
| Familia | |
| Aita | Leandro Martín-Santos |
| Anai-arrebak | ikusi
|
| Hezkuntza | |
| Heziketa | Salamancako Unibertsitatea |
| Hizkuntzak | gaztelania |
| Jarduerak | |
| Jarduerak | psikiatra, idazlea, eleberrigilea, kazetaria, poeta, mediku idazlea eta medikua |
| Lan nabarmenak | ikusi
|
| Izengoitia(k) | Luis |
| Genero artistikoa | eleberria |
  | |
Luis Martín-Santos Ribera (Larache, Maroko, 1924ko azaroaren 11 – Gasteiz, 1964ko urtarrilaren 21a) donostiar idazle eta sendagilea izan zen. Gaztelaniaz idatzi zituen bere obrak.
Bizitza
Bere aita, Leandro Martín-Santos, mediku militarra zen. Ondorioz, Luis Martín-Santos Rifeko Gerraren erdian, Larachen jaio zen, une horretako espainiar posizio bakanetako bat. Bost urte zituela joan zen Donostiara bizitzera. Medikuntza ikasketak egin zituen Salamancan eta Madrilen eta 1946 urtean lizentziatu zen. 1951n Donostiako psikiatrikoko zuzendari izendatu zuten.
Frankismoaren kontra jardun zuen, Alderdi Sozialistaren inguruan, eta kartzelan egon zen, horregatik, behin baino gehiagotan. Uste denez, Melitón Manzanasek torturatu zuen.[1] Orduko haren lagun Enrique Múgica bezala, PSOEren kide klandestinoa izan zen.
Medikuntzari buruzko saiakerak idatzi zituen, bereziki kirurgiaz eta psikiatriaz, hala nola Dilthey, Jaspers y la comprensión del enfermo mental (1955) eta Libertad, temporalidad y transferencia en el psicoanálisis existencial (1964). Fama literaturatik etorri zitzaion, 1962an Tiempo de silencio (Isiltasun garaia) eleberria argitaratu zuenean. Bertan, ikuspegi ironiko batetik agertzen du hiri handi bateko giroa, oso teknika landu baten bidez. Eleberri hori da, gaztelaniazko literatura modernoan, nagusietako bat. Hura izan zen haren obra bukatu bakarra,[erreferentzia behar] baina istripuz hil ondoren, zenbait testu eta eleberri bukatu gabe baten zatiak argitaratu zizkioten: Tiempo de destrucción (1975) eta Apólogos y otras prosas inéditas (1970). Hil ondoren, haren izena eman zioten zuzendari izan zen erietxeari.
Erreferentziak
- Artikulu honen edukiaren zati bat Lur hiztegi entziklopedikotik edo Lur entziklopedia tematikotik txertatu zen 2011/12/27 egunean. Egile-eskubideen jabeak, Eusko Jaurlaritzak, hiztegi horiek CC-BY 3.0 lizentziarekin argitaratu ditu, Open Data Euskadi webgunean.
Bibliografia
- Grana gris (1945).
- Dilthey, Jaspers y la comprensión del enfermo mental (1955).
- Tiempo de silencio (1962).
- Libertad, temporalidad y transferencia en el psicoanálisis existencial (1964).
- Apólogos y otras prosas inéditas (1970, hil ondokoa).
- Tiempo de destrucción (1975, hil ondokoa).
Ikus, gainera
Kanpo estekak
| Autoritate kontrola |
|
|---|
Datuak: Q1381427
Multimedia: Luis Martín-Santos / Q1381427
